.....::    fonte.es     2020-01-26
 




El Progreso con censura


(Pulsar sobre el primer párrafo para leer en castellano)

 

O xornal El Progreso de Lugo -coma outros moitos-, ten unha sección de opinión onde xornalistas e colaboradores expoñen as súas ideas sobre temas de actualidade. Na web, ao final de cada artigo aparece un cadro de texto onde o lector pode deixar a súa opinión particular. O xornalista Miguel Anxo Fernán Vello o día 24 de xaneiro escribiu un que se titula "De quen son os nenos", onde diserta sobre o controvertido "pin parental". Unha persoa coñecida quixo deixar o seu comentario particular... pero foi CENSURADO.

 

De quen son os nenos - Miguel Anxo Fernán VelloCaptura do artigo "De quen son os nenos", na páxina web de El Progreso

 

Aquí expoño o texto rexeitado.

 

Non se discute se os nenos son un artigo adquirido mediante factura ou contrato polos proxenitores, que non. Opínase sobre quen ten a máxima (non única) responsabilidade sobre os fillos, tamén a educativa. Dende logo que esta si recae sobre os pais.

 

A ministra Celaá afirmou que: "No podemos pensar de ninguna de las maneras que los hijos pertenecen a los padres". Esta afirmación é rotundamente falsa.

 

Por lei natural, son os pais os máximos responsables dos seus fillos porque os xeraron. Así que ninguén no seu san xuízo pode negar a patria potestade. Recae sobre os pais a responsabilidade da crianza. Negalo é como negar a mesma natureza, unha idiotez propia de réximes totalitarios.

 

Insisto, non terxiversen a linguaxe: A ministra non falou de propietarios, falou de pertenza. A pertenza é unha categoría de conxuntos que se refire á inclusión. Así, un cidadán pertence á súa nación tal coma os fillos pertencen á súa familia. Dentro da familia teñen lugar pertenzas solapadas: a prole pertence aos pais, os pais son dos seus fillos e todos se pertencen mutuamente. Son todos elementos diferentes que se integran dentro do mesmo grupo categorizado como familia. Nisto non ten nada que ver se os fillos son naturais, ou adoptados, ou se os pais son naturais, adoptivos ou titores. É unha cuestión de vontade, de afectos e de intimidade.

 

En relación ao comentario de Susana Toporosi de que a familia é o lugar máis perigoso para os nenos... menuda parvada! É como afirmar que a actividade máis perigosa para atragoarse é comer. Por suposto que a meirande parte de atragoamentos se producen comendo... pero non por iso imos deixar de comer ou diremos que comer é perigoso. Cómpre mellorar a lóxica para non enganar ao público.

 

Respecto desa suposta "cultura patriarcal" na que os nenos non son considerados suxeitos independentes... pois nego a maior. O peso da crianza de nenos actualmente recae en máis do 80% sobre a nai. En tempos pasados esta porcentaxe quedaríase curta. En todo caso habería que falar de "cultura MATRIARCAL". Por outra banda, os nenos e adolescentes, como o seu propio nome indica, "adolecen" de madurez e, polo tanto, de independencia. Quen suple esa carencia? Segundo a opinión exposta polo xornalista, agora temos que deixar que os rapaces fagan o que queiran para que non se sintan sometidos. Certamente, quizá sexa o que está a ocorrer en moitas familias -e non con bos resultados-, debido a que moitos pais se deixan levar por estas innovacións educativas (e algúns colexios tamén, con salientables exemplos na nosa comarca).

 

En canto ao asunto dos menores abandonados, os 150 millóns de nenos que viven na rúa son vítimas de pais irresponsables e de sociedades corruptas. Algunha administración ou institución debería facerse cargo deles e exercer a tutela que eses pais neglixentes rexeitaron. As institucións do Estado deben exercer co máximo celo a función de acoller e coidar deses rapaces. Pero, desafortunadamente, nalgúns lugares esta tutela do Estado non parece cumprirse, e digo isto a tenor do recente caso do centro de menores de Mallorca onde se exercía impunemente a prostitución. Neste caso e noutros o Estado mostrouse incapaz. Parafraseando á psicóloga Susana Toporosi, poderíase dicir que os centros de acollida son os lugares máis perigosos para os nenos porque neles é onde máis casos de delincuencia hai.

 

Entrando noutro tema, direi que os pais non deben meterse nin na liberdade de cátedra nin na pertinencia dos contidos curriculares do ensino previamente homologados polos especialistas en pedagoxía e autorizados polas autoridades educativas. Porén, os pais deben ter a capacidade de decisión sobre contidos excepcionais que saen fóra da norma, tanto en actividades complementarias como extraescolares.

 

Diranme que o sistema educativo xa dispón de asociacións de pais e nais (AMPAS) e do Consello Escolar, con capacidade de organización e decisión sobre asuntos escolares. Pero estas agrupacións caracterízanse por ter un mediocre funcionamento e unha escasa participación, neste intre inferior ao 10% da comunidade escolar. Abonda mirar os grupos de Whatsapp de pais e profesores para decatarse que son unha gaiola de grilos onde rexe a lei da selva á hora de opinar e tomar decisións.

 

Imaxinemos que un Consello Escolar decide realizar unha actividade "especial" que entra en conflito coa opinión maioritaria de pais e nais, que se fai? Poñamos por caso: un Consello Escolar quere facer un obradoiro sobre ideoloxías políticas para nenos de primaria. A min gustaríame votar que non, pois non me parece unha actividade axeitada para estas idades. Como podo exercer o meu dereito de voto? Con que instrumentos? Como podo velar polos intereses da miña familia e do meu fillo se non podo opinar e decidir persoalmente?

 

Na democracia representativa hai cuestións que se dilucidan mediante o voto dos representantes electos. En cambio hai asuntos de calado que necesitan dun referendo. Gustaríame saber por que non é axeitado un sistema no que cada pai, nai ou titor poida deixar constancia da súa decisión sobre asuntos especiais. Hoxe temos tecnoloxía de sobra para implementar sistemas que permitan aos pais opinar directamente sobre a educación pública que reciben os seus fillos. Sería un modo de democratizar a educación.

 

Polo tanto direi que VETO NON, VOTO SÍ.

Liberdade individual tamén.

 

 

Miguel Leiva Torreiro.