De pesca entre Santa Isabel e o Piago
Santa Isabel é unha fantástica área recreativa situada a carón do río Miño, moi preto de Outeiro de Rei (Lugo). Durante as fins de semana está ateigada de xente que vai comer e relaxarse baixo da espléndida carballeira que fornece de sombra ás mesas e bancos de pedra e churrascos que alí abondan. A súa contorna está chea de camiños para facer sendeirismo, tanto percorrendo a ribeira do río coma distanciándose contra o monte, por non mencionar a posibilidade de visitar o zoo de Marcelle.
Quixen distraerme dando un paseo a carón do Miño e collín polo sendeiro que vai dende o muiño de Santa Isabel ata o Piago (unha represa feita para unha central hidroeléctrica antiga), a tres quilómetros río abaixo, outra zona preciosa onde se vai refrescar moita xente da comarca.
Non andei máis de dez minutos cando vexo que hai pescadores exercendo o oficio con moito sixilo. Non parei a mirar nin sequera saudei porque sei que molesta. Tamén molestaba o tufo que parecía vir dun caseto que interpretei coma unha corte de animais. Pero non era tal. Dinme conta polo regato branco que saía por baixo da súa parede e que baixaba por uns chanzos antes de meterse no Miño. Era unha estación de tratamento de augas residuais, non sei se do concello ou dalgunha empresa da zona.
O caso é que os tres pecadores que vin durante uns segundos estaban faenando xusto na zona do vertido. Incrible! E tiñan éxito! Un deles a pouco máis cae ao Miño coa emoción de enganchar unha troita de 300 gramos. Quen me dera!
Uns pasos máis adiante estaban os seus coches, aparcados á sombra, a carón da pista que leva ata a depuradora. Un parecía como se estivese acendido... e achegueime con curiosidade. Pensei que estaría prohibido pescar naquel lugar e que o tería preparado para a fuxida. Volvinme a equivocar: o ruído non viña do motor senón da gorxa dunha señora que estaba a durmir a sesta. Seguramente era a muller dalgún deles.
Cóntovos esta historia polo noxo que me deu a escena, nun lugar que presume ser a Reserva da Biosfera das Terras do Miño. Non sei se as troitas serían para eles ou non. Non lles preguntei. Tampouco cheguei ata o Piago porque se me cortou o romanticismo.
Quedades avisados se vos convidan a troitas da casa...
E, xa de paso outra cousiña: a ver se algunha institución pública, ben sexa o concello de Outeiro de Rei, a Confederación Hidrográfica Miño-Sil ou o SEPRONA, fai algo por evitar esta situación e, de paso, lles chama a atención aos músicos que "impoñen" a súa discoteca particular a todo meter na carballeira, impedindo o lecer e a paz colectiva.
MOITO NOS QUEDA POR CIVILIZAR, meu Deus...